Öğrendim...

Hayatımda ilk önce sevmeyi öğrendim, çünkü sevdikçe kendimi hissettiğimi gördüm.

Affetmenin ne olduğunu anladım ve affetmenin aslında yeni insanlar kazandırdığını gördüm.

Bir gün geçmişime baktığımda pişmanlıklarımdan üzülmediğimi gördüm, bunları ben yaşadım çünkü.

Birisini hatırlamanın aslında ufak bir telefon görüşmesi kadar basit olduğunu biliyorum artık.

Trafik işaretlerinden geçerken omzumun üstünden baktığımı şehri geçerken farkettim.

Aslında bana değer veren insanların çok yakınımda olduğunu fakat gözlerimin hep uzaklarda olduğunu gördüm.

Birisini kırdıktan sonra özür dilemenin beni ben yaptığını anladım.

Sen benim için değerlesin cümlesinin verilecek en güzel hediye olduğunu buldum.

Bir yerden sonra kelimelerin mana vermediğini öğrendim.

Sahilde yürür ve düşünürken birisininde beni düşündüğü duygusu beni sevindiriyor.

Mutlu olmanın aslında bir kedinin güzel bir anını yakalamak kadar basit olduğunu anladım.

Kaçırdığım fırsatların aslında bana yeni fırsatlar yarattığını gördüm.

Yıldızların benim için parladığını göremeyen gözlerim, gün geldi hayatımdan kayan yıldızların gömüldüğü maziyi unutması gerektiğini anladım.

Gözlerin kelimelerden daha önemli olduğunu ve yalan söylemediğini biliyorum.

Hayatımda yanımda görmak istediklerimi yanımda göreceğim çünkü onlarında bana değer verdiğini biliyorum.

Telefonun 160 karakterine üzüntünün, mutluluğun ve yıkıntının sığdığını gördüm.

Yaşamın yaşamaya değer olduğunu ve istersem mutlu olabileceğimi ÖĞRENDİM ARTIK!..